Zo, onze laatste dag in Singapore is alweer aangebroken! We hebben gisteravond al onze rugzakken ingepakt, zodat we vandaag alleen nog maar moeten denken aan tijdig op de luchthaven geraken. Dat doen we met een combinatie bus en metro: alles samen een uur dwars door het eiland heen, maar wel in de kraaknette friste die we intussen van deze stad gewend zijn. We zijn ruim op tijd, alles gaat naar verwachting supervlot, en we hebben nog meer dan genoeg tijd om een ontbijtje te nemen met zicht op de tarmac en een wandeltje te doen langs de winkeltjes. Hier vind ik dan toch een toetsenbordje voor mijn tablet (goedkoper dan ik had verwacht - het is hier dat ik nu op zit te typen), joepie! Ook de vlucht verloopt hemels, met een massa beenruimte bovendien, en amper twee uur later landen we alweer op Yogya.
Wat ons meteen na aankomst al opvalt is hoe verschillend deze stad is van de vorige. Geen pijnlijk nette, ijsgekoelde hallen en zalen meer maar een georganiseerd rommeltje, precies zoals je het van de tropen verwacht. De taxichauffeurs proberen ons schaamteloos te bedriegen, ook geheel naar verwachting (gelukkig heb ik opzoekwerk verricht en weet ik dat ze véél te veel vragen), en de munteenheid is gewoonweg bespottelijk. De Singaporese dollar was ruwweg 2/3 van de Euro - wel, de Indonesische rupiah is ongeveer 2/30000. Jawel, vier nullen. En dat is toegegeven ook wel een beetje wat je van een land op de evenaar verwacht. Het verkeer is krankzinnig, met drie - soms vier voertuigen naast elkaar op twee rijstroken. Typisch toch? En het is zo warm dat ik al na een paar minuten als een ijsje in de zon begin te smelten, waarmee het plaatje helemaal compleet is.
Yogyakarta is chaos. Overal, de hele tijd. Hoe de taxichauffeur onze guesthouse weet te bereiken is iedereen een raadsel (ook hemzelf), maar we komen er, en er zijn geen doden bij gevallen dus dat zit wel snor. We melden ons aan, en de mensen aan de balie zijn ontzettend vriendelijk. We krijgen de sleutel en worden door iemand naar onze kamer begeleid, en dat is opnieuw een dikke meevaller. Duta Guesthouse blijkt veel groter dan het geveltje doet vermoeden, want de tocht brengt ons langs zalen zonder buitenmuren, langs een vijver in de schaduw met stapstenen, langs een hemelsblauw zwembad dat gevoed wordt door een waterval en langs een verbazend stille tuin omgeven door huisjes die nu eens wat meer, dan weer wat minder vooruit steken. Elk huisje is een kamer, en de onze is ondanks haar spotprijs zeker driemaal zo groot als die in Singapore. En de badkamer mist een hele muur, waardoor je uitkijk hebt op een rotswand vol varens en mos, en er een fris windje waait. Heerlijk.
De rest van de dag doen we niet veel behalve de buurt rond het hotel verkennen, wat poedelen in het zwembad, iets eten in de straat en een massage laten doen. Die is duur, liefst 80.000 rupiah voor een uur (of zo'n 5,50 EUR)!! De prijzen hier zijn belachelijk. En als we een uur later helemaal ontspannen zijn, nemen we de becak (of fietstaxi) naar Alun Alun Kidul, waar de lokale bevolking elke avond massaal afspreekt om te dollen en feest te vieren. Er staan twee reusachtige banyan-bomen, en het lokale geloof zegt dat wie geblinddoekt van de rand van het plein tussen de twee bomen kan lopen, zuiver van hart is. Cathy faalt miserabel, en dat was natuurlijk een verrassing voor iedereen. ;-)
Foto's volgen later!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten